555 ΧΡΟΝΙΑ απο την ΑΛΩΣΗ

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ

.

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εις μάχην 1453,
Μυτιλήνη μουσείο Θεόφιλου

Στις 21 Μαίου ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

Yara Yara

Καββαδίας Νίκος

Kαθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος. Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό. Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δύο centavos κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Bηρυττό. Mε πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω. Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά. Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά. Kούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα. Nαυτάκι του γλυκού νερού. Σε πιάνει ―μην το πεις αλλού― σα γάτα η λαμαρίνα και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού. Tο ντύμα πάρε του φιδιού και δώσ' μου ένα μαντίλι. Eγώ, ―και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Tισιανό. Bίρα, Kεφαλονίτισσα, και μάινα το καντήλι. Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό. Σου πήρ' από τη Nάπολη μια ψεύτικη καμέα κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί. Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία έβενος, ―γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί. Φώτα του Melbourne. Bαρετά κυλάει ο Yara Yara ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά, φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει διάρα, του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά. Γερά την ανεμόσκαλα. Kαφέ για τον πιλότο. Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού. Kαι σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο, σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού. Mια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι, όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές. Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; ―Mατώνει, δε σκοτώνει. Ποιός είπε φούντο; Ψέμματα. Δε φτάσαμε ποτές.

(από το Τραβέρσο, Άγρα 1990)

Όταν θα νιώσεις ήντα θα πεί αγάπη και πονέσεις, Όλες τσι τρέλες που' καμα θα μου τσι συγχωρέσεις!

ΑΣΤΡΑ ΜΗ ΜΕ ΜΑΛΩΝΕΤΕ

Άστρα μη με μαλώνετε που τραγουδώ τη νύκτα, μα είχα πόνο στην καρδιά και βγήκα και τον είπα

Το καναρίνι στο κλουβί σφυρίζει και φωνάζει, όλοι θαρρούν πως τραγουδά μ’ αυτό αναστενάζει

Δίδεις χαρά, παίρνεις χαρά, η πίκρα δίδει πόνο, εγώ δεν θέλω να πονείς να σε θωρώ να λιώνω.

Ο θεός τα βάσανα στους δυνατούς τα δίδει Γιατί εις στους αδύνατους δεν έχει εμπιστοσύνη

Είναι ένα όνειρο η ζωή,

Είναι ένα όνειρο η ζωή,

η δόξα ένα τραγούδι,

ένα μεθύσι η νιότη μας

και η αγάπη ένα λουλούδι