ΜΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ.

 

ΜΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΙΔΙΑ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ.

Περάσαμε την πρώτη δοκιμασία με υπομονή και πόνους, μα τελικά  η μνημονιακή εποχή φαίνεται να  μάς άφησε.

Μετα μας ήλθε η πανδημία που έστειλε κόσμο και κοσμάκη, "ένθα απέδρα πάσα λύπη ή στεναγμός", κλάψαμε και κλαίμε μια που δεν μας άφησε ακόμα και τις εντατικές να αναστενάζουν ανθρώπινο πόνο.

Τελικά την σκυτάλη του τρόμου μας, παρέλαβε και πάλι  ο Σουλτάνος, να μας απειλεί πως θέλει  με τον "τσαμπουκά " του το Αιγαίο μας ,τα νησιά μας, την λευτεριά μας.

Παράλληλα τα δελτία γεμίσανε από φόνους και φονικά και τρόμο και αίμα.

Απανθρωπιές ,βαρβαρότητες, παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες , έρεβος.  

Αρχίσανε κι  οι πρωινοί μαϊντανοί να μας "αναλύουν" την  επερχόμενη νέα συμφορά μας και την τιμή της βενζίνης που έγινε είδος εν ανεπαρκεία και ν’αναλύουν τις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, να βάζουν τον τρόμο του πολέμου στα σπίτια μας

Να μας κερνάει κάθε μέρα ο πόνος κι απόγνωση μια απ’ τα ίδια. Σημάδια παρακμής και κοινωνικής οπισθοδρόμησης δεν είναι μόνο όλα τα παραπάνω αλλά και η έκρηξη της άλόγης  βίας. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις ν'ακούς και πρέπει να κλείσουμε τα «κουτιά» που μας βασανίζουν και τρέξουμε επιτέλους σαν λεύτεροι, στην χαρά, στην μάνα θάλασσα. Ζούμε στο ομορφότερο κομμάτι  του κόσμου, μ ‘ένα ήλιο να μας γλυκαίνει την ψυχή με το ατελείωτο φως του, μια θάλασσα πλανεύτρα, ένα Μάη που φεύγει κι έρχεται το γλυκό καλοκαιράκι να δώσει βάλσαμο στις ψυχές μας....

31.5.2022

«Alea iacta est (ο κύβος ερρίφθη)

 «Alea iacta est (ο κύβος ερρίφθη)

Ο φίλος μου ο Θανάσης.
Κυριακή μεσημέρι και ήταν η ώρα για παραδοσιακό ουζάκι στο μπαλκόνι. Χτύπησε το τηλέφωνο,άγνωστος αριθμός,
-η ερώτηση: "το γραφείο σας βγάζει διαζύγια;" Η απάντηση μου πιος είσθε " Ο Θανάσης".
Ο Θανάσης φίλος στο Πανεπιστήμιο αγαπητός,είχαμε να μιλήσουμς μισό αιώνα.Η συγκίνηση διπλή,η ανάμνηση έντονη,τα χρόνια μας τα νεανικά,με την ανάμνηση της εποχής των φοιτητικών μας χρόνων και βρήκα μια μικρή φωτο του Θανάση με την στολή του,την έστειλα συνημμένη σ' ενα μήνυμα.Συγκινήθηκε ο Θανάσης που κρατούσα κάτι δικό του.

Ηταν το τηλεφώνημα η αφορμή να ξεδιπλώσω το κουβάρι των αναμνήσεων και των νεανικών ταξιδιών και ερώτων .

Βρήκα το σημειώμα που πήραμε με τοτε κορίτσι μου Μ στο Checkpoint Charlie όταν πέρασαμε στο τότε Ανατολικό Βερολίνο(1971) αντί για διαβατήριο.

Βρήκα το εισητηριο των Ολυμπιακών του Μονάχου(1972),βρήκα το αυτοκινητάκι που πήρα δώρο στα γενέθλια μου απο την τότε μεγάλη αγάπη μου Μ (που δεν ξέρω που υπάρχει).

Βρήκα την μπλούζα που αγόρασα στην Βαρκελώνη(1992),

Βρήκα γράμματα,αποξηραμένα λουλούδια,φιλιά πάνω σε χαρτοπετσέτες,ποιήματα μου ξεχασμένα,γράμματα της νόνας μου,φωτο με στιγμές άφατης χαράς .

Ετσι η ζωή μας κύλησε μετά από πολλές σκέψεις και αμφιταλαντεύσεις και η οριστική απόφαση να μπώ στην αρένα του Κολοσαίου της δικηγορίας και της επιβιώσης μαζύ με τους μονομάχους-καρβελομάχους συναδέλφους με πλήρη επίγνωση των συνεπειών,δεν υπήρχε άλλωστε και άλλη δυνατότητα ή οδός διαφυγής .

Ετσι κύλησε το ποτάμι και χωρίς να το καταλάβουμε διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα "jacta alea est."και το τηλεφώνημα του Θανάση ήταν το ξύπμημα απο το λήθαργο."πότε πέρασαμε το ποτάμι ;"

ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ

Μ Παρασκευή 2022

 

Μ Παρασκευή 2022

Εχω πεί πως μετρώ την ζωή μου με τα Πάσχα που πέρασαν και όλα τα θυμάμαι . Κονταίνει το σχοινί του χρόνου, βλέπεις, όλων μας. Όσων δηλαδή απομείναμε ακόμη και ζήσαμε τόσα πολλά χαρές και λύπες ζώντας τις εναλλασσόμενες περιπέτειές της ζωής μας.Φεύγουν τα χρόνια και μένουν οι θύμησες και η νοσταλγία πιο χαρούμενων στιγμών που τελευταία σπανίζει.Η μέρα είναι μέρα μνήμης φίλων και αγαπημένων.

Για όλους έχεις να θυμηθείς πολλά.

Στιγμές χαραγμένες στη μνήμη σου.

Μέρα σήμερα να πάρεις τα πόδια σου μεχρι την θάλασσα και δίπλα στο κύμα να συναντήσεις την μνήμη των αγαπημένων που λείπουν.

Η μέρα είναι μέρα λύπης, απουσίας και προσμονής της Ανάστασης στις ψυχές μας, μνήμη Ηρώς, Παναγιώτη, Πόπης.

Αντώνης Αργυρός

(Στο κατώι 22042022 ώρα 1055 κι αυτοί λείπουν)